Οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν ευχαριστίες από τα βάθη της καρδιάς μου στην Ελληνική Εταιρία Θεραπείας Πόνου (ΠΑΡΗΣΥΑ) και ιδιαίτερα προς την ιατρό κα Σιαφάκα Ιωάννα και το νοσηλευτή κο Μπερδούση Ιωάννη καθώς είχα προσωπική άριστη επαφή και συνεργασία μαζί τους αλλά και σε όσους συνδράμουν στο έργο τους ώστε η μητέρα μου να περάσει τις τελευταίες στιγμές της ζωής της ανακουφισμένη από πόνους στο σπίτι κοντά στην οικογένεια της.
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το θάνατο της (10/8/2020)
Ένας χρόνος με την έλλειψη της αλλά και την ανακούφιση ότι το “μαρτύριο” της τελείωσε.
Πόνοι αφόρητοι και μαρτυρικοί που ως το τέλος τους υπέμενε μαχητικά. Δεν είχε μάθει ποτέ στη ζωή της να τα παρατάει. Της είπα πολλά ψέματα, είπα πολλές μισές αλήθειες για να τις δίνω κάθε μέρα ελπίδα, στο βάθος όμως ήξερε και μου το είχε πει ότι θα πεθάνει απ τον καρκίνο, όμως παρόλο αυτά δεν παραδόθηκε ποτέ.
Λένε πολλοί ότι έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Δεν συμφωνώ σε αυτό γιατί χάνεις μια μάχη όταν διαλέγεις το χώρο που θα λάβει, το χρόνο και τα όπλα, ακόμη και τους συμπολεμιστές σου.
Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για μία άνιση μάχη.
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχεις τις καταλληλότερες επιλογές καταπολέμησης του καρκίνου, προχωράς συνήθως μόνος.
Προχωράς ρωτώντας όσους περισσότερους γιατρούς μπορείς, ακούς πολλές απόψεις που πολλές φορές δεν συμπίπτουν 100 % μεταξύ τους και τέλος πράττεις βάση αυτών προσθέτοντας λίγο απ τη διαίσθηση σου και παρακαλώντας για καλή τύχη.
Κανείς γιατρός δεν είναι Θεός να μπορεί να ερμηνεύσει το ακριβές μέλλον του ασθενή, μπορεί όμως να γίνει ένας μικρός Θεός στη καρδιά μας απλά βοηθώντας με αγάπη ως το τέλος, όπιο και νάνε αυτό.
Όσο αφορά τη προσωπική μου εμπειρία στον καρκίνο πνεύμονα της μητέρας μου, είναι γεμάτη από απογοητεύσεις, αδιαφορία, έλλειψη οργάνωσης νοσοκομείων και κέντρων χημειοθεραπειών και το κυριότερο: δεν υπάρχει κανένας κρίκος που να ενώνει όλα τα παραπάνω, είσαι μόνος ψάχνοντας να σώσεις τον ασθενή, τον άνθρωπο σου.
Μπορώ να παραθέσω πολλά περιστατικά, θα σταθώ όμως στα πιο τραγελαφικά
Ρωτώντας τους γιατρούς κατόπιν της ολικής αφαίρεσης πνεύμονα, τι δίνουμε αν πονάει σπίτι η απάντηση ήταν: άθρσπ
Λίγο αργότερα αφού κατάφερα τα οργανώσω τις χημειοθεραπείες της, η απάντηση για κάποιους οξείς πόνους στη πλάτη ήταν ότι ίσως φταίει ο καιρός
Και τέλος στο ίδιο νοσοκομείο τις μαγνητικές τομογραφίες ως προς την εξέλιξη της θεραπείας δεν τις βλέπουνε σε υπολογιστή καθώς δεν υπάρχει στο γραφείο τους, προχωράνε βάση της γνωμάτευσης μόνο. Σε ερώτηση μου για το παραπάνω η απάντηση τους ήταν απαξιωτική…
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά και αλλά αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι η αδιαφορία στο ίδιο της το πρόσωπο και η κρύα όψη όλων που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ο ασθενής για αυτούς είναι ένα βάρος, ένα εμπόρευμα του κιλού διαχειρίσιμο ως ότου να περάσει γρήγορα η μέρα τους και να τελειώσει αυτή η βαρετή δουλειά, να γυρίσουν σπίτι και να εξαφανιστούν από όλους και όλα.
Μπορώ να γράψω πολλά για την εμπειρία ενός έτους της άνισης αυτής μάχης, όμως επειδή όλα στο πεδίο κρίνονται θα πω μόνο: θάρρος ως το τέλος και όπου φτάσετε.
Ευχαριστώ και πάλι απ τα βάθη της καρδιάς μου την κα Σιαφάκα για τη ψυχολογικά υποστήριξη στη μητέρα μου, σε εμένα και στην οικογένεια μου.
Στη μνήμη της αλλά και στη δική μου η ανιδιοτελής βοήθεια σας είναι αξέχαστη !
Οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν ευχαριστίες από τα βάθη της καρδιάς μου στην Ελληνική Εταιρία Θεραπείας Πόνου (ΠΑΡΗΣΥΑ) και ιδιαίτερα προς την ιατρό κα Σιαφάκα Ιωάννα και το νοσηλευτή κο Μπερδούση Ιωάννη καθώς είχα προσωπική άριστη επαφή και συνεργασία μαζί τους αλλά και σε όσους συνδράμουν στο έργο τους ώστε η μητέρα μου να περάσει τις τελευταίες στιγμές της ζωής της ανακουφισμένη από πόνους στο σπίτι κοντά στην οικογένεια της.
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το θάνατο της (10/8/2020)
Ένας χρόνος με την έλλειψη της αλλά και την ανακούφιση ότι το “μαρτύριο” της τελείωσε.
Πόνοι αφόρητοι και μαρτυρικοί που ως το τέλος τους υπέμενε μαχητικά. Δεν είχε μάθει ποτέ στη ζωή της να τα παρατάει. Της είπα πολλά ψέματα, είπα πολλές μισές αλήθειες για να τις δίνω κάθε μέρα ελπίδα, στο βάθος όμως ήξερε και μου το είχε πει ότι θα πεθάνει απ τον καρκίνο, όμως παρόλο αυτά δεν παραδόθηκε ποτέ.
Λένε πολλοί ότι έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Δεν συμφωνώ σε αυτό γιατί χάνεις μια μάχη όταν διαλέγεις το χώρο που θα λάβει, το χρόνο και τα όπλα, ακόμη και τους συμπολεμιστές σου.
Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για μία άνιση μάχη.
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχεις τις καταλληλότερες επιλογές καταπολέμησης του καρκίνου, προχωράς συνήθως μόνος.
Προχωράς ρωτώντας όσους περισσότερους γιατρούς μπορείς, ακούς πολλές απόψεις που πολλές φορές δεν συμπίπτουν 100 % μεταξύ τους και τέλος πράττεις βάση αυτών προσθέτοντας λίγο απ τη διαίσθηση σου και παρακαλώντας για καλή τύχη.
Κανείς γιατρός δεν είναι Θεός να μπορεί να ερμηνεύσει το ακριβές μέλλον του ασθενή, μπορεί όμως να γίνει ένας μικρός Θεός στη καρδιά μας απλά βοηθώντας με αγάπη ως το τέλος, όπιο και νάνε αυτό.
Όσο αφορά τη προσωπική μου εμπειρία στον καρκίνο πνεύμονα της μητέρας μου, είναι γεμάτη από απογοητεύσεις, αδιαφορία, έλλειψη οργάνωσης νοσοκομείων και κέντρων χημειοθεραπειών και το κυριότερο: δεν υπάρχει κανένας κρίκος που να ενώνει όλα τα παραπάνω, είσαι μόνος ψάχνοντας να σώσεις τον ασθενή, τον άνθρωπο σου.
Μπορώ να παραθέσω πολλά περιστατικά, θα σταθώ όμως στα πιο τραγελαφικά
Ρωτώντας τους γιατρούς κατόπιν της ολικής αφαίρεσης πνεύμονα, τι δίνουμε αν πονάει σπίτι η απάντηση ήταν: άθρσπ
Λίγο αργότερα αφού κατάφερα τα οργανώσω τις χημειοθεραπείες της, η απάντηση για κάποιους οξείς πόνους στη πλάτη ήταν ότι ίσως φταίει ο καιρός
Και τέλος στο ίδιο νοσοκομείο τις μαγνητικές τομογραφίες ως προς την εξέλιξη της θεραπείας δεν τις βλέπουνε σε υπολογιστή καθώς δεν υπάρχει στο γραφείο τους, προχωράνε βάση της γνωμάτευσης μόνο. Σε ερώτηση μου για το παραπάνω η απάντηση τους ήταν απαξιωτική…
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά και αλλά αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι η αδιαφορία στο ίδιο της το πρόσωπο και η κρύα όψη όλων που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ο ασθενής για αυτούς είναι ένα βάρος, ένα εμπόρευμα του κιλού διαχειρίσιμο ως ότου να περάσει γρήγορα η μέρα τους και να τελειώσει αυτή η βαρετή δουλειά, να γυρίσουν σπίτι και να εξαφανιστούν από όλους και όλα.
Μπορώ να γράψω πολλά για την εμπειρία ενός έτους της άνισης αυτής μάχης, όμως επειδή όλα στο πεδίο κρίνονται θα πω μόνο: θάρρος ως το τέλος και όπου φτάσετε.
Ευχαριστώ και πάλι απ τα βάθη της καρδιάς μου την κα Σιαφάκα για τη ψυχολογικά υποστήριξη στη μητέρα μου, σε εμένα και στην οικογένεια μου.
Στη μνήμη της αλλά και στη δική μου η ανιδιοτελής βοήθεια σας είναι αξέχαστη !
