Αργυροπούλου Άννα
Για να μην ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν…
Πρόσφατα, η Ελληνική Αναισθησιολογική Οικογένεια υπέστη άλλη μια απώλεια. Η αναισθησιολόγος Άννα Αργυροπούλου έφυγε για πάντα από κοντά μας. Θα αναφερθώ με ιδιαίτερη συγκίνηση σε αυτήν, καθώς υπήρξε για χρόνια Διευθύντρια του Αναισθησιολογικού Τμήματος του Ιπποκράτειου Γενικού Νοσοκομείου της Αθήνας, στο οποίο και εγώ υπηρετώ από πολλά χρόνια. Τι να επιλέξει κανείς να πει για κάποιον που έφυγε..σε κατακλύζουν οι αναμνήσεις και συγκλονίζεσαι γιατί, αν και όλοι γνωρίζουν το αναπόφευκτο τέλος, το τοποθετούν χρονικά σε κάποιο τελείως αόριστο διάστημα.
Η Άννα Αργυροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932, όπως αναγράφεται στην επιτύμβια στήλη της, και πέθανε στην Αθήνα το 2017. Σαν γεγονός, μας ξάφνιασε και μας συγκίνησε βαθειά. Συμπεριλαμβάνεται στους πρωτοπόρους του χώρου μας. Η επιλογή της, για την Αναισθησιολογία, οφείλεται σε τυχαίο γεγονός. Αναντίρρητα υπήρξε σημαντική γυναίκα της εποχής της. Αφού τελείωσε το 8ο Γυμνάσιο Θηλέων Αθηνών, εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και πραγματοποίησε τις ιατρικές της σπουδές. Αφού τελείωσε, αποφάσισε να συνεχίσει την ιατρική της πορεία επιλέγοντας την ειδικότητα της Παιδιατρικής και κάνοντας όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να διοριστεί ως ειδικευόμενη στο Νοσοκομείο των Παίδων. Τότε όμως, υπέστη ένα κωλικό νεφρού και διακομίσθηκε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, στην Ουρολογική Κλινική. Διευθυντής, την εποχή εκείνη, ήταν ο αείμνηστος Ιωάννης Παυλάκης, διάσημος ουρολόγος της εποχής του. Όπως ήταν αναμενόμενο, την περιέθαλψε και, φυσικά, την ρώτησε για τα μελλοντικά της σχέδια. Όχι ,της είπε, δεν θα κάνεις Παιδιατρική! Θα σε στείλω εγώ στην Αγγλία να κάνεις τη μοντέρνα ειδικότητα. Θα γίνεις Αναισθησιολόγος! Ένας διορατικός χειρουργός που είχε καταλάβει πόσο η Αναισθησιολογία θα του άλλαζε τη ζωή!…Πήγε στο Birmingham… Τότε οι επίδοξοι αναισθησιολόγοι εκπαιδεύονταν στην Αγγλία, στην Δανία, στην Αμερική και οι χειρουργοί δεν πίστευαν στα μάτια τους για την καλή τους τύχη. Στην Αθήνα διορίστηκε σαν Αναισθησιολόγος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο όπου πέρασε όλη την επαγγελματική της ζωή, ασχολούμενη με όλες τις δραστηριότητες του Αναισθησιολογικού Τμήματος αλλά και κυρίως με ΩΡΛ περιστατικά, τομέα τον οποίο διηύθυνε για πάρα πολλά χρόνια. Όπως συνηθιζόταν και γινόταν νόμιμα εκείνο τον καιρό, άσκησε παράλληλα και ελεύθερο επάγγελμα, αλλά, το ιατρικό της σπίτι ήταν πάντοτε το Ιπποκράτειο. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτές τις λεπτομέρειες μου τις είχε εκμυστηρευτεί η ίδια σε ένα ταξίδι μας στα Κύθηρα, μόλις πριν δύο χρόνια. Τα Κύθηρα, άλλος ένας έρωτας στη ζωή της! Η οικογένεια Αργυροπούλου είχε στενούς δεσμούς με το νησί. Η μητέρα Δέσποινα ήταν από τα Κύθηρα και ο πατέρας Δημήτρης, αν και προερχόταν από τη Σμύρνη, είχε απώτερη καταγωγή, επίσης, από τα Κύθηρα. Όταν κηρύχτηκε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ελλάδα ενεπλάκη σε αυτόν, η ζωή στην Αθήνα γινόταν όλο και πιο δύσκολη και ο λιμός αποτελούσε φρικιαστική απειλή. Το καλοκαίρι του 1942, η μητέρα εγκυμονούσε το 3ο της παιδί. Αποφάσισαν ότι ένας τοκετός με αυτές τις συνθήκες στην Αθήνα ήταν επικίνδυνος. Η πείνα, ο φόβος, οι δυσκολίες δεν ήταν ενθαρρυντικοί παράγοντες και έτσι η μητέρα και τα παιδιά έφυγαν στα Κύθηρα. Η Άννα πήγε στο σχολείο εκεί για ένα χρόνο και μετά, όλα τα καλοκαίρια της παιδικής της ηλικίας, τα πέρασε σε ένα περιβάλλον γι αυτήν παραδεισένιο. Έτσι διατράνωσε μέσα της μια μεγάλη αγάπη γι αυτόν τον τόπο που τη συνόδεψε μέχρι το τέλος και που, με κάποιο τρόπο, την μετέδωσε και σε μας που την ακούγαμε τόσα χρόνια να αναφέρεται στον τόπο της με τόση αγάπη, νοσταλγία και θαυμασμό. Λυπάμαι που πρόλαβε να λυπηθεί για τις φετινές πυρκαγιές και που δεν πρόλαβε να διαπιστώσει ότι, περιοχές και πράγματα που αγαπούσε, έμειναν ανέπαφα. Αν και Αναισθησιολόγος του πρώτου καιρού, παρακολούθησε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις, προσαρμόστηκε σε αυτές και ανέπτυξε δραστηριότητες σε όλους τους τομείς της ειδικότητας , όντας ιδιαίτερα προοδευτικό άτομο. Δραστηριοποιήθηκε πολλαπλά στην Ελληνική Αναισθησιολογική Εταιρεία, σαν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση και τη οργάνωση των μετεκπαιδευτικών μαθημάτων της Εταιρείας και συμμετείχε σε συνέδρια, ελληνικά και διεθνή, με αξιόλογη πάντοτε παρουσία. Ευτύχησε επί των ημερών της να δει την Εταιρεία να αποκτά ιδιόκτητο χώρο, συμβάλλοντας ενεργά στην επίτευξη αυτού του στόχου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Πόνου και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας κατά τα έτη 1997-1999. Οργάνωσε το Ιατρείο Πόνου, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο και ήταν η πρώτη που αναφέρθηκε, με γλαφυρό τρόπο, στη καψαϊκίνη από βήματος Συνεδρίου, σε Πανελλήνιο Αναισθησιολογικό Συνέδριο, στην Κύπρο, το 1989.Από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο αποχώρησε το 1999 και έζησε μια ενδιαφέρουσα ζωή για αρκετά χρόνια μετά. Λυπάμαι που ταλαιπωρήθηκε τόσο στο τέλος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει!
Γουλιάμη Μαρία
τ. Συντονίστρια Διευθύντρια Αναισθησιολογικού Τμήματος ΙΓΝΑ
