“Ο χρόνιος πόνος δε θα έπρεπε να έχει αυτό το όνομα. Έπρεπε να λεγόταν αλλιώς.
Και αυτό γιατί δεν είναι όπως έχει τον πόνο στο μυαλό του κάθε φυσιολογικός άνθρωπος.
Τη λέξη ”πόνος” τη χρησιμοποιούμε όλοι μας, από μικροί, για να περιγράψουμε μια επώδυνη κατάσταση αλλά σίγουρα δε συνδέεται καθόλου στο μυαλό μας με τη λέξη ”μόνιμος”.
Όλοι βιώνουμε πόνο αλλά περνάει. Ο χρόνιος πόνος…είναι μια επώδυνη κατάσταση, μόνιμη! Ό,τι κι να κάνεις, όσο και να προσπαθήσεις , ΔΕΝ περνάει.
΄Οντας πάσχουσα από χρόνιο πόνο για 7 χρόνια θα προσπαθήσω να μιλήσω γι αυτόν με λίγα λόγια.
Έρχεται στη ζωή σου ξαφνικά και την αλλάζει ριζικά. Περνούν οι μέρες, οι μήνες και αυτός είναι πάντα εκεί. ΄Ολα όσα ήταν εύκολα, δεν είναι πια. Όσα θεωρούσες δεδομένα γίνονται όνειρο που επιζητάς να ξαναζήσεις έστω και για λίγες στιγμές. Ο πόνος αποκτά οντότητα, γίνεται ύπαρξη και συντροφός σου παντού. Στα πάντα. Κάθε κίνηση είναι πλέον ελεγχόμενη. Κάθε δραστηριότητα μετατρέπεται σε αγωνία. Κάθε τι αυθόρμητο χάνεται. Όλα “κινούνται” αλλιώς πια. Αυτά, στα πρώτα στάδια. Γιατί ο χρόνιος πόνος σε χτυπάει κι αλλού. Στην ψυχή! Και αυτό είναι το κομμάτι που θα δυσκολευτώ να περιγράψω, γιατί νιώθω πως δεν υπάρχουν λόγια.
Όλη σου η προσωπικότητα αλλάζει. Πράγματα που σε ευχαριστούσαν, που σου έδιναν χαρά, έχουν χαθεί. Τι μπορεί να είναι ωραίο όταν συνοδεύεται από πόνο; Όνειρα που έκανες θολώνουν σιγά σιγά, δίνοντας τη θέση τους σε μόνιμη αγωνία για το μέλλον.
“-Τι θα κάνω;
-Για πόσο καιρό θα συνεχίσω έτσι;
-Πόσο θα αντέξω;”
Σε κάθε ηλικία ο πόνος φέρνει προβλήματα, αλλά όταν έχεις “μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου”, η φράση αλλάζει νόημα και γίνεται αγωνία. Χάνεται το όνειρο, η δημιουργία, η χαρά και γίνεται “μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου με πόνο”.
Κάθε μέρα είναι κόπος.
Πόσο δημιουργικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος όταν ο πόνος φυλακίζει σώμα και μυαλό;
Καταλαμβάνει ένα μόνιμο μέρος μέσα σου – όπως όταν είναι κάποιος ερωτευμένος.
΄Ο,τι και να κάνεις, όπου και αν πας, ό,τι και να σκεφτείς, είναι εκεί και ορίζει τα πάντα!
Με τα “υπόλοιπα” από το μυαλό και το σώμα σου προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε κάτι, σε κάποιον και δεν μπορείς να είσαι ποτέ απόλυτα κι ολόκληρος εκεί.
Μαζί με σένα, αυτό το ‘θηρίο’ καταστρέφει και τους γύρω σου. ΄Οσοι σε αγαπούν, άλλες φορές λυπούνται – ανήμποροι να σε βοηθήσουν, άλλες φορές αγανακτούν με τη συμπεριφορά σου. Συμπεριφορά που ούτε εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις.
Για όσους απλά σε ξέρουν, γίνεσαι ‘ο τάδε με το πρόβλημά του’, επειδή δεν μπορείς να ακολουθήσεις τους ρυθμούς τους . Τους απλούς, καθημερινούς, γνώριμους ρυθμούς μιας φυσιολογικής ζωής.
Υπάρχουν φορές, και δε θα ‘ταν σωστό να το κρύψω , ειδικά όταν έχει περάσει αρκετός καιρός, που η απογοήτευση χτυπάει την πόρτα σου και όταν ανοίγεις η κατάθλιψη στέκεται στο κατώφλι χαμογελαστή έτοιμη να κάνετε παρέα…
Εκεί ακριβώς είναι που δεν πρέπει να τα παρατήσεις. Να φανείς δυνατός και να κλείσεις την πόρτα με φόρα.
Ναι,συνέβη και σε ΄μένα. Όπου πήγαινα για να βρω μια λύση, ήμουν ένα τσουβάλι στο σορό, αποκομίζοντας μια ακόμα συνταγή μαζί με κάποιες οδηγίες πανομοιότυπες για όλους, με το α.μ.κ.α. μου σημειωμένο ακόμα μια φορά σε ένα χοντρό βιβλίο.
Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήγω όλο και περισσότερο απογοητευμένη.
Απ ότι φαίνεται όμως, όλους εμάς τους πάσχοντες από χρόνιο πόνο, κάτι μας κρατάει για να μην τα παρατήσουμε. Και αυτό είναι η ελπίδα…
Εξ αιτίας αυτής και μόνο, έψαχνα για μια θεραπεία που θα βελτίωνε την καθημερινότητά μου και ίσως και μια αναμολόγητη, αχνή πια σκέψη οριστικής θεραπείας από το χρόνιο πόνο με έκανε να μην τα παρατήσω.
Ο καθένας μας είναι είναι μια διαφορετική περίπτωση που πρέπει να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά και συγκεκριμένα. Χρειάζεσαι βοήθεια και υποστήριξη η οποία πρέπει να προέρχεται από άτομα καταρτισμένα και με κατάλληλες γνώσεις.
Αυτή την προσωπική αντιμετώπιση, φτιαγμένη εξ ‘ολοκλήρου και αποκλειστικά για μένα ήταν που βρήκα στο Κέντρο Πόνου του Αρεταίειου Νοσοκομείου και αυτό τελικά πιστεύω ότι ήταν και η θεραπεία μου.
Δεν ήταν εύκολη διαδρομή. Είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, μεταπτώσεις, θλίψη, φόβο, αγωνία… Όμως η ομάδα του Κέντρου Πόνου του Αρεταίειου ήταν εκεί. Με στήριξε σε κάθε βήμα. Η κ. Αθηνά Βαδαλούκα με τους συνεργάτες της, ήταν πάντα εκεί να με κρατήσει όρθια, να ησυχάσει τους φόβους μου και να καταλαγιάσει τους πανικούς μου κάθε φορά που το “θηρίο” έδειχνε τα δόντια του.
Σήμερα, είμαι πολύ καλύτερα. Υπάρχουν πια ώρες και μέρες που δεν πονάω καθόλου ή πονάω τόσο που δεν επηρεάζεται η λειτουργικότητά μου.
Πρόσφατα μπήκα στη φάση ελεγχόμενης διακοπής της φαρμακευτικής αγωγής. Και έχω τη σιγουριά ότι δεν θα είμαι μόνη σ αυτό.
Η ζωή μου έχει αλλάξει. Το σώμα μου ανταποκρίνεται σε φυσιολογικές δραστηριότητες. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι αισθητά καλύτερη. Χαμογελάω. Πήγα διακοπές, κάνω βόλτες, πάω στα μαγαζιά, φτιάχνω τα μαλλιά μου… Τολμάω να κάνω πάλι όνειρα και ναι… ακόμα φοβάμαι πως το “θηρίο” μπορεί να επιστρέψει. Όμως, ακόμα κι αυτόν τον φόβο τον διαχειρίζομαι καλύτερα, γιατί η φλόγα της ελπίδας μου έχει φουντώσει για τα καλά.
Δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση!
*Σημείωση: Για την αντιμετώπιση του δικού μου προβλήματος συστήθηκε φαρμακευτική αγωγή, που προσαρμοζόταν στην κατάστασή μου κάθε φορά, ψυχολογική υποστήριξη από την κ. Σοφία Πούλιου και Ρεφλεξολογία με την κ. Σοφία Ραπτοπούλου.
Αθήνα 23 Οκτωβρίου 2018
Κ.Κ 29 ετών.
