Αθήνα, 04/03/2010
Προς: ΠΑΡΗ.ΣΥ.Α.
Από: Οικογένεια Νικηφόρου Τσ.
Η οικογένεια μας είναι μία από τις πολλές που έχουν αντιμετωπίσει και αντιμετωπίζουν τον πόνο της επάρετου νόσου.
Τον Δεκέμβριο του 2008 ξεκίνησε ο εφιάλτης μας όπου έγινε η επίσημη διάγνωση στη σύζυγο και μητέρα μας Ελένη Τσ., πολλαπλός μεταστατικός καρκίνος εκ των οποίων και των οστών. Επήλθαν δέκα μαρτυρικοί μήνες, η μόνη μας λέξη-σκέψη ήταν «Πόνος». Πότέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μπορεί να υποφέρει ένας άνθρωπος τόσο πολύ και να μην μπορεί να ανακουφιστεί με τίποτα. Όντας στην αρχή χαμένοι μη γνωρίζοντας πώς να ενεργήσουμε, μάθαμε για το «Ιατρείο του Πόνου» στο Αρεταίειο νοσοκομείο όπου και απευθυνθήκαμε ώστε να βρούμε μία λύση για τον πόνο του αγαπημένου μας προσώπου. Πράγματι, βρήκαμε γιατρούς, νοσηλευτές και ψυχολόγους οι οποίοι μας βοήθησαν πολύ. Αρχίσαμε με ήπια παυσίπονα και καταλήξαμε στα πιο βαριά, δυστυχώς με λίγες στιγμές ανακούφισης διότι ο οργανισμός της ασθενούς δεν ανταποκρινόταν ούτε και με στα πιο βαριά παυσίπονα.
Από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Σεπτέμβριο η ασθενής ήταν σε μόνιμη κατάκλιση δηλαδή ήταν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, να υπομένει τους αφόρητους πόνους και να προσδοκά τον θάνατο. Εμείς, θεατές αυτής της λυπηρής και βασανιστικής κατάστασης, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να κλαίμε μαζί της στους αφόρητους πόνους της, να προσπαθούμε να διατηρήσουμε έναν όσο το δυνατόν γίνετε σε ένα κρεβάτι ποιοτικό τρόπο ζωής όπως την υγιεινή (καθαριότητα) της, να ξενυχτάμε μαζί της για να μην μένει μόνη τα βράδια, να της παρέχουμε μικρά πράγματα όπως το φαγητό της αρεσκείας της, ένα γλυκό και λίγα λουλούδια που όμως της χάριζαν μια ευχάριστη νότα στο καθημερινό της βασανιστήριο.
Περάσαμε από πολλά στάδια με μόνιμο εχθρό τον Πόνο. Αρχικά για να αντιμετωπίσουμε τον πόνο κάναμε εμείς οι ίδιοι στην ασθενή ενέσεις με το παυσίπονο Apotel, οι γιατροί μας είχαν ενημερώσει για τη δοσολογία (2 την ημέρα) όμως επειδή αρχικά ήταν αποτελεσματικές και πρόσφεραν ανακούφιση για λίγες ώρες στην ασθενή, η ίδια ζητούσε επίμονα για να αποφύγει τους πόνους περισσότερες ενέσεις από τη συνιστώμενη δοσολογία, εμείς για να ανακουφίσουμε τον πόνο της ενδίδαμε στις απαιτήσεις της με αποτέλεσμα μετά από κάποιο διάστημα να επέλθει Γαστροραγία και να χρειαστεί να κάνουμε εισαγωγή στο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ» νοσοκομείο.
Στη συνέχεια οι γιατροί του «Ιατρείου του Πόνου», προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τους πόνους, τοποθέτησαν με μία μικρή χειρουργική επέμβαση μία συσκευή η οποία ήταν συνδεδεμένη με ένα σωλήνα ο οποίος παρείχε επισκληρίδιο αναισθησία για τον πόνο στα κόκαλα της σπονδυλικής στήλης. Το μηχάνημα αυτό περιείχε μία «κασέτα» με κοκτέιλ παυσίπονων φαρμάκων σε συνδυασμό με αυτοκόλλητα, χάπια κλπ. Αυτό το κοκτέιλ το παρασκευάζαμε μόνοι μας μετά των οδηγιών των γιατρών και νοσηλευτών του νοσοκομείου και τροποποιούσαμε τη δοσολογία αυξητικά ανά χρονικά διαστήματα.
Η διαδικασία για να προμηθευτούμε αυτά τα «ειδικά» φάρμακα ήταν φυσικά χρονοβόρα και γραφειοκρατική. Ο καθένας στην οικογένεια είχε τον ρόλο του και όλοι μαζί την φροντίδα της ασθενούς. Ο σύζυγος Ν. Τσ. ευτυχώς συνταξιούχος (έτρεχε για την προμήθεια των φαρμάκων), ο ίδιο και τα τέκνα Ν. Τσ. και Δ. Τσ. όλοι μαζί με νοσηλευτικές αρμοδιότητες διότι δεν υπήρχε οικονομική ευρωστία ώστε να έχουμε Εσωτερική νοσοκόμα στο σπίτι.
Η ανάγκη για την ανακούφιση του ανθρώπου μας, μας έκανε να μάθουμε πολλά πράγματα όσον αφορά την ολοκληρωτική φροντίδα ενός ανήμπορου ανθρώπου. Εδώ ήταν που χρειαζόμασταν απεγνωσμένα την παρουσία γιατρών στο σπίτι να μας βοηθήσουν και να μας κατευθύνουν πιο αποτελεσματικά. Προς τιμήν των ιατρών του Αρεταίειου νοσοκομείου όπου τους προτάθηκε από μέρους μας να επισκεφτούν την ασθενή στο σπίτι έναντι αμοιβής μας ενημέρωσαν ότι αυτό δεν ήταν εφικτό διότι δεν προβλεπόταν από τους κανονισμούς του νοσοκομείου.
Σαν φυσική συνέπεια της κατάκλισης είναι και οι παθήσεις που επέφερε αυτή, πληγές κατάκλισης. Ο τελευταίος μήνας και πιο μαρτυρικός ήταν όταν η ασθενής είχε πληγές στο σώμα της από την κατάκλιση και φυσικά αυτό διότι δεν είμασταν οι κατάλληλοι για να παρέχουμε εξειδικευμένες υπηρεσίες για την ανακούφιση αυτού του παράγοντα.
Ο σκοπός όλης αυτής της περιγραφικής γραπτής μαρτυρίας μας είναι για να εφιστήσουμε την προσοχή των αρμοδίων ώστε να δημιουργήσουν Ιδρύματα κατάλληλα γι’ αυτόν τον σκοπό, για να σταματήσουν να υποφέρουν άλλοι συνάνθρωποι μας. Είναι απαραίτητη η δημιουργία ιδρυμάτων που να αντιμετωπίζουν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, να βοηθούν τους ασθενείς και τα συγγενικά τους πρόσωπα να περνούν κάπως πιο ανώδυνα αυτές τις άσχημες στιγμές.
Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να τονίσουμε την ψυχολογική υποστήριξη που μας παρείχαν οι δύο ψυχολόγοι Μητροπούλου Αναστασία και Καραγιαννίδης Αθανάσιος, οι οποίοι βοήθησαν πολύ την ασθενή καθώς και εμάς με την συνεχή παρουσία και υποστήριξη τους πριν και μετά το θάνατο της πολυαγαπημένης μας συζύγου και μητέρας. Η βοήθεια τους είναι πολύτιμη και αποδεικνύει ότι υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συνάνθρωποι μας που μπορούν να υποστηρίξουν τέτοιες υποδομές – ιδρύματα για την αντιμετώπιση και ανακούφιση του πόνου των συνανθρώπων μας.
Με βαθιά ευγνωμοσύνη,
Η Οικογένεια
