Την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου κόψαμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας στην κεντρική σκηνή του θεάτρου ΙΛΙΣΙΑ και παρακολουθήσαμε το κλασικό αριστούργημα του Hugh Leonard, «DA».

Την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2023 ζήσαμε μια υπέροχη βραδιά, γεμάτη συγκίνηση, στο Θέατρο Ιλίσια. Μετά από τρία χρόνια περιοριστικών μέτρων λόγω covid, βρεθήκαμε επιτέλους όλοι μαζί, μέλη και φίλοι για την κοπή της πίτας μας. Σύμφωνα με την “παράδοση” της ΠΑΡΗ.ΣΥ.Α., την οποία ακολουθούμε πιστά εδώ και χρόνια, συνδυάσαμε την ετήσια συνάντησή μας με την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης. Φέτος επιλέξαμε το αριστοτεχνικό έργο του Hugh Leonard “DA”, μια μοναδική ιστορία αγάπης, τρυφερότητας, αυτογνωσίας και συναισθημάτων κάθε είδους, που αποδίδεται εξαιρετικά στην συγκεκριμένη παράσταση. Η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, η μουσική και όλοι οι συντελεστές της παράστασης μας χάρισαν δυνατές συγκινήσεις και τους ευχαριστούμε θερμά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε και στη διεύθυνση του θεάτρου καθώς και σε όλο το προσωπικό για την εξαιρετική φιλοξενία. Και του χρόνου!

Κριτική της παράστασης από την αναισθησιολόγο κα. Γουλιάμη

Μετά από τρία χρόνια, μας δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε ξανά. Η ευκαιρία να γιορτάσουμε όλοι μαζί και να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας που, για άλλους, συνεχίζεται ίδια και απαράλλαχτη, σκληρή, πιεστική, δύσκολη, ενώ για άλλους, έχει πάρει πια άλλη μορφή. Όλους, όμως, τους γλυκαίνει αυτή η μικρή απόδραση.

Η ΠΑΡΗΣΥΑ έχει αποδείξει ότι αντιμετωπίζει τα μέλη της με σεβασμό και εκτίμηση. Όλες της οι εκδηλώσεις χαρακτηρίζονται, θα έλεγα, από μία γαλαντομία. Γαλαντομία κυρίως συναισθημάτων…..

Κόψαμε λοιπόν την πίτα του 2023 και παρακολουθήσαμε και θεατρική παράσταση. Έχει γίνει πλέον θεσμός! Είναι μία εκδήλωση που όλοι μας περιμένουμε.

Εξαιρετική επιλογή έργου φέτος! DA στο θέατρο ΙΛΙΣΙΑ.

Έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Hugh Leonard. Την παράσταση έχει σκηνοθετήσει  ο Πέτρος Ζούλιας ενώ η μετάφραση του έργου έγινε από τον   Αντώνη Γαλέο.

Πρωταγωνιστούν οι: Γρηγόρης Βαλτινός, Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Σουξές, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Στρατής Χατζησταματίου, Κωνσταντίνα Κλαψινού, Βασίλης Παπαδημητρίου

Στο ρόλο της μητέρας εμφανίζεται η Μαρία Καλλιμάνη.

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
 Mουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα

Στην Ελλάδα, το έργο,  ανέβηκε για πρώτη φορά, με πρωταγωνιστή τον Μάνο Κατράκη και σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη, τη θεατρική σεζόν 1979/1980, με πολύ μεγάλη επιτυχία.

Δεν είναι εύκολο να αποφασίσει να ανεβάσει κανείς ένα έργο που έχει κάνει επιτυχία με θρυλικούς πρωταγωνιστές.

Αν ανατρέξουμε στο διαδίκτυο και στα αρχεία της ΕΡΤ, υπάρχουν πληροφορίες/ θησαυροί για την παράσταση με τον Μάνο Κατράκη (προτείνω το:  Μάνος Κατράκης – 2 Σεπτεμβρίου 1984 – ERT.GR https://www.ert.gr/ert-arxeio/manos-katrakis-2-septemvrioy-1984/ με την προτροπή, σε όποιον ενδιαφέρεται, να δει οπωσδήποτε το βίντεο που συμπεριλαμβάνεται στην ανάρτηση. Ο Μάνος Κατράκης αναφέρεται στο έργο, συμπεριλαμβάνοντας αυτοβιογραφικά στοιχεία.).

Η σύγκριση είναι πάντα ριψοκίνδυνη. Όμως,  αυτός ο θίασος τα κατάφερε! Η εκκωφαντική σιγή, κάποιες στιγμές και το χειροκρότημα στο τέλος, το απέδειξαν περίτρανα. Η παράσταση είναι υπέροχη!!!

Γλυκόπικρο το έργο. Τρυφερό, συγκινητικό, ευαίσθητο, απλό και ζεστό. Σφίγγει καρδιές και φέρνει δάκρυα, μπορεί σε όλους μπορεί, πιο πολύ, σε κείνους που, ίσως, ταυτίζονται.

Πόσο κρίμα αλλά και πόσο ανθρώπινο να βρίσκεται κανείς μπροστά στο << τώρα, είναι πια πολύ αργά…>>. Υπάρχει κανείς που δεν το έχει αισθανθεί; Τι ανακούφιση και τι βάλσαμο για την ψυχή να βρίσκεται διέξοδος σ’ αυτή την πικρή πραγματικότητα….

Από την αρχή του έργου, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με το σκληρό <<τετελεσμένο>>. Με το <<τώρα είναι πια αργά>>. Ο γιός επιστρέφει στο σπίτι μετά από την κηδεία του πατέρα του. Σε ένα σπίτι άδειο, κρύο και ανελέητο, χωρίς πια κανέναν από τους δύο γονείς του. Κατακλύζεται από αναμνήσεις, γλυκές και τρυφερές πολλές φορές, ασφυκτικές και ενοχικές, συχνά. Θρηνεί την απώλεια της αγάπης που δεχόταν πληθωρικά από τον πατέρα του και, με το δικό της τρόπο, από τη μάνα του. Της αγάπης που τότε τον έπνιγε και που τώρα αγωνίζεται να ξεφορτωθεί, χωρίς επιτυχία. Τι βασανιστική επιστροφή μέσα από τις μνήμες!….

Σε κάποιο σημείο της παράστασης (του έργου), ακούγεται πως….οι γονείς δεν χρειάζεται να είναι αλάνθαστοι, αρκεί μόνο να αγαπάνε τα παιδιά τους….Μεγάλη κουβέντα θα έλεγα… Παρηγοριά και για τους δύο….και για τους γονείς και για τα παιδιά.. <<Συγχωροχάρτι>> και για τους δύο….. Είναι βέβαιο πως οι γονείς κάνουν λάθη όσο είναι επίσης βέβαιο πως χρειάζονται κι εκείνοι αγάπη, γλυκό λόγο και κατανόηση, σαν ελάχιστη ανταμοιβή προς το άμετρο συναίσθημα.

Επιστρέφοντας στην παράσταση…., ο γιός.. τρελαίνεται που τους άφησε κι έφυγε, κυρίως τον πατέρα. Ένα πατέρα που υπήρξε απλοϊκός, καλόκαρδος, συμβιβασμένος με την κακία και την αδικία αυτού του κόσμου, κάτι που τον γιό τον τρέλαινε στα νιάτα του. Ένα πατέρα που δεν αφήνει ακριβώς να φανεί αν συμπεριφερόταν έτσι από αφέλεια που οι άλλοι εκμεταλλεύονταν ή  ήταν θυμόσοφος αντλώντας τη χαρά της ζωής από τα απλά πράγματα, όπως, για παράδειγμα, την ευτυχία από ένα τριαντάφυλλο την ώρα που του πετούσαν ξεροκόμματα ( η μάνα δεν ήταν έτσι).  Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι  φρόντισε τον πατέρα του και ότι, απλά, υπάκουσε στις επιθυμίες του, αλλά, του κόβει την ανάσα η φωνίτσα που του λέει ότι έκανε λάθος, γιατί το ξέρει…Αναμνήσεις αδυσώπητες που τον καταρρακώνουν. Έπρεπε να ζήσω… μοιάζει να σκέφτεται…Πασχίζει να ισορροπήσει τις τύψεις του, με αυτά που σήμερα αναγνωρίζει σαν ανομολόγητο λάθος. Πνίγεται.. Όπως τότε;…ή ακόμα πιο πολύ; Πώς να ανασάνει, για παράδειγμα,  όταν θυμάται τον πατέρα του, χαμένο μέσα στα δαιδαλώδη αδιέξοδα του μυαλού του και αποκομμένο τελείως από τον έξω κόσμο , να θυμάται και να λέει μόνο, ότι αυτός αγάπησε τη γυναίκα του και γιαυτό τη ζήτησε από τον πατέρα της, δειλά αλλά και σθεναρά ταυτόχρονα, καταρρίπτοντας έτσι τις δικές της κατηγορίες ότι, εξ αιτίας του δόλιου τρόπου του, αυτή στερήθηκε τον άντρα που αγαπούσε….Μοιάζει να μην αντέχει να θυμάται την πικρία που κουβαλούσε η μάνα του όλη της τη ζωή, μη έχοντας απόλυτα καταλάβει και αυτή, πόσο σπουδαίος ήταν ο άντρας της, μέσα στην απλοϊκότητα του.

Όλα όμως θα γλυκάνουν από την αγάπη. Την αγάπη ενός απλού ανθρώπου προς το παιδί του. Την αγάπη των γονιών προς το υιοθετημένο τους παιδί. Την αγάπη του αυτόκλητου προστάτη που, στο τέλος, ξεπερνά το γεγονός ότι πληγώθηκε κάποτε και επιστρέφει για να αποτελέσει και αυτός μέρος της λύσης του δράματος.

Ο γιός αντιστέκεται στις ενοχές του. Θρηνεί αλλά προσπαθεί να ξεφύγει. Η αγάπη, όμως, φαίνεται να έχει το πάνω χέρι…

Η λύση του δράματος έρχεται στο τέλος του έργου, όταν ο γιός ξεκινάει να γυρίσει πίσω στην τωρινή του πραγματικότητα, με την ανάμνηση του πατέρα του βαθιά ριζωμένη μέσα του και τα φτερά της αγάπης του στήριγμα για την υπόλοιπη ζωή του.

Πολύ ωραία εκδήλωση! Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Μαίρη Γουλιάμη – Σχολίδου

Αναισθησιολόγος

Τέως Συντονίστρια Διευθύντρια

Αναισθησιολογικού Τμήματος ΙΓΝΑ